Як сад ад квеціні дурэў,
Я палюбіў вясну за тое:
За песню птушак, песню дрэў,
Бо зразумеў – яно святое!..
Як птах, не ведаў я жуды,
Як асачыў сад ля затокі,–
Яго наведвалі тады
(Мой вінаграднік малады)
Сініцы ды сарокі…
Я не пакінуў родны плёс,
Не забываў сюды дарогі!..
Любоў да роднага пранёс
Я праз жыцця парогі.
І стаў мудрэй, як Судны дзень,
І на пад’ём шчэ – лёгкі...
З разуменнем гляджу на людзей,
З аптымізмам – гляджу на аблокі.
|
|
